Firdevs yaşadığı onca kötülüğe rağmen aslında hep içinde bir umut ile, bir gün birinin ona iyilik ile dokunacağına inanarak hep o kişiyi ve o anı bekledi içten içe… Bedeni onca şeye belki de bunun için dayanmıştı, herkes her noktasına dokunup onu kirletmişti belki ama iyi bir şey yaşamayı ümit eden kalbi bir kez olsun güzel heyecanlar uğruna atmak için hep temiz kalmıştı içinde. Her şeyden ve herkesten saklamıştı onu, başına gelen onca şeyin ona erişemesine izin vermemişti. Yüzü, teni her zerresi kan ağlarken o kalbini bunlardan etkilenmemesi için korumayı başarmıştı. Bir gün biri onu dinleyecek ve işte o her şeyden sakladığı yürek içinde hissettiklerini dışa vuracak, o gün gerçek benliği ortaya çıkacaktı. Tek istediği değer görmek, her hangi bir iyi duygu kırıntısına denk gelmek, bir yerlere kendi mücadelesi sonunda adalet ile bir yerlere gelebilmekti. Firdevs hiçbir zaman dünyanın bu kadar kirli olduğuna inanmak istemiyordu aslında, erkelerin ya da kadınların ona yaklaşmak istemesinin tek bir nedeni olamazdı, bu kadar kötülük bir tek dünyaya sığamazdı ve hepsi onun ömründe buluşamazdı. Bunu kendine ve insanlığa kanıtlamak için ömrünün sonuna kadar içinde yanan umut ateşini söndürmeden mücadelesini kalbi ile verdi. Belki istediği şeyi elde edemedi ama hiç aklında olmayan şeye kavuştu sonunda özgürlüğüne. Ve etrafında hiç kimsenin görmediği şeyi gördü, kadın olmanın gücünü.
Iza'nın Şarkısı ‘ki İza’yı, 
Katalin Sokağı’ndaki İreni ve 
Yavru Ceylan’daki Ezster’i alıp bir olay örgüsüne yerleştirmek ve adını da Karamazov Kızkardeşler koymak. Romanın Dimitrisi de Ezster olsun. Karamazov Kardeşler üzerine konuşacak en son insanım belki ama söz konusu Ezster
