İnsan en nihayetinde bir ada değil midir? Bir ada kadar tek başına, bir ada kadar kimsesiz.
Yalnız iyi sözler yakışır sana
Kötü kelimeler bile
Işığından geçerken senin
İyi sözlere dönüşür
Hüzün sevince
Savaş barışa
Zulüm şefkate dönüşür
Senin kimyanda kömür elmasa
Yokluk varlığa dönüşür
Bir su, bir dere usul, ince
Renklenir, coşar
Sular altında bırakır kendini
Irmağa dönüşür
Bir kimsesiz dirim kazanır bundan
Direnç kazanır
Bir zalim korku kazanır
Bir devrimciyse elbet umut kazanır
Çünkü umut her şeye dönüşür.
Günümüz yargısı böyle bir yazarı tanımayacaktır ve ona yalnızca kınama, serzeniş, sövgü layık görülecektir ve bu yazar kimselerden ilgi, anlayış görmeden, sesine bir karşılık alamadan, kimsesiz bir yolcu gibi, yalnız, ıssız, yol ortasında öylece kalacaktır. Acımasız, zorlu bir yolun yolcusudur o ve yalnızlığından müthiş acı duyacaktır.
Yaşamak kimsesiz olmak demek aslında, yalnız kalmak demek yaşamak…
Kızgınsın biliyorum,hatta kırgınsın bana,
Bense kalışımdaki suskunluğumla, sana sesleniyorum ;
Hızla kaçıyorum içimdeki tenha ülkeden,
Yamaçlara vuruyorum yüreğimi.
Ayaklarıma dolaşıyor mevsimler,
Aşk kuyusunda Yusuf oluyor sözlerin.
Bense yine koşuyorum düşlere.
Gönül infilak halinde şimdi,
Ayrılık fırtınası boğazıma kaçan…
Damarlarımdan çekiliyor aşkın yalanı,
Tüm sözler geçmiş zaman oluyor bende.
Bir avuç hasrete dem vuruyor,
Külleri batıyor gözlerinin, içime…
Kimsesiz bir söz aramızdaki,
Zamansız susuşlarla çevrili…
Gittikçe daralıyor yaşam çemberim,
Susmaktan öteye gidemiyor cesaretim...
Ş. Yılmazlar
Peki ya nerede o can bildiklerimiz? Canımizdan akıp giden boşverdiklerimiz. Yine kimsesiz mi kaldık yoksa? Yine tek başına....
"Akşam inerek yağmura tutunarak
Kimsesiz bakışını gözlerime saplar pencere"
Güneş
Bir güneş düşünün
kavurucu sıcağı
yalnızlığı bir de
kimseye yakın olamayışı
Bir güneş düşünün
İşte ölesiye yalnız
İşte öldüresiye kimsesiz
Bir güneş düşünün
İşte o güneş bendeniz
Uyanma vakti...
Çok yol aldığımı düşündüm ancak ben kimsesiz bir sokağın ortasında beni bekleyen bir hayale dalmışım
" Berlin'de yalnızsınız değil mi? "
“ Ne gibi? ”
" Yani.. Yalnız işte.. Kimsesiz.. Ruhen yalnız.. Nasıl söyleyeyim, öyle bir haliniz var ki..
“ Anlıyorum, anlıyorum. Tamamen yalnızım. Ama Berlin'de değil, bütün dünyada yalnızım..”
Sayfa 73Kitabı okudu
Açsam rüzgara yelkenimi;
Dolaşsam ben de deniz deniz
Ve bir sabah vakti, kimsesiz
Bir limanda bulsam kendimi.
Sayfa 164Kitabı okudu
Hayatta en büyük şansım da şanssızlığım da edebiyatçı olmam, edebiyatı karşılıksız bir aşkla sevmem çocukluğumdan beri; yersiz yurtsuz, kimsesiz kaldığım halde sevgimin değişememesi.
Sayfa 164 - Okuyan Us, 1. Baskı, 2024Kitabı okudu
TAŞIN ÇİÇEKLENMESİ
Yalnızlık ağaçlardan kuşlardan gelmiyor
Otlar böceklerle, bahçeler bulutlarla
Dört mevsimin masalını söylüyor
Sular kederlenmiyor kimsesiz akıyorum diye Balıklar denizin yedi renkli turnası
Toprağın taşa borcu yok, gülün bülbüle nispeti Kediler sokaklarda birer güneş salkımı
İğde kokuları, erik şıraları, ceviz boyaları...
Ey gövdesini aklının çarmıhında unutanlar
Yalnızlık bizden yayılıyor dünyaya
Ağzımızda kan pıhtısı arzular
Topuklarımızda uzakların kararan çanı
Duvarlara gömüyoruz var oluş ayetimizi.
Parmaklarının kandilleriydi
Sabah diye boşluğa saldığım rüya
Boncuklu cümlem
Güzel söz yetmiyor taşın çiçeklenmesine
Başlıyor başkalarının zamanı
Alnımda gökyüzü hecesi bir kırık mavi
Kapatıyorum bütün pencerelerimi.‽
