“Kimsesiz hiç kimse yok, herkesin var kimsesi.
Kimsesiz kaldım, yetiş ey kimsesizler kimsesi.”
Fâtih Sultan Mehmed
Kimse kimsesiz bir çocuğun uçurumun kenarına nasıl geldiğini konuşmazdı; herkes o çocuğun terk edildiği ânı konuşurdu.
Yalnızlık nedir?
Yalnızlık, bir karpuz alamamak... tek başıma bitiremem diye.
Güldüğünde yanındakine komik mi diye soramamak, paylaşamamaktır yalnızlık.
Tek başına oturmaktır yalnızlık.
Bir başına oturup boşluğa bakmaktır yalnızlık.
Yalnızlık, hayatta yaşaması en zor duygulardan biridir.
Bazen çevren kalabalıktır, birileri vardır ama seni anlayan kimse yoktur.
Yalnızlık, konuşmak isteyip de kimseyle konuşamadığın andır çevrende yakın dediğin birileri olsa bile.
Daha da kötüsü seni anladığını düşündüğün kişilerin seni anlamadığını fark etmektir yalnızlık. Bu yalnızlığın en zor olanıdır. Gerçekten yalnız olduğunu iliklerine kadar hissettiğin andır bu an.
Hayatında kendini yalnız, çaresiz, kimsesiz, boşlukta hissettiğin zamanlar olur. Bu zamanlar en zayıf olduğun zamanlardır. Bazen bu zamanlarda aklın durur, duyguların her şeyi bastırır. Her şeye isyan edesin gelir. Alkol, madde kullanarak atmak istersin bu yükü. Bazen de o kadar zor gelir ki yalnızlık, sonsuzluk isteği artar içinde...
Hiç kimse yok kimsesiz
Herkesin var bir kimsesi
Ben bugün kimsesiz kaldım
Ey kimsesizler kimsesi
Fâtih Sultan Mehmed
Kimsesiz hiç kimse yoktur, vardır her kimsenin kimsesi. Kimsesiz kaldım şimdi, yetiş ey kimsesizlerin kimsesi!
Sayfa 130Kitabı okudu
