Bütün bedenler topraktı, onunki kimya idi. Bütün kullar bigane, o mahrem idi. Aişe kimyasız ne yapardı? Mahremsiz ne yapardı? Elinden sonra bedeni külçeye döndü. Üzülmemesi ve onun gidişine kendini inandırması gerekiyordu. Gittiği yerden değildi üzüntüsü, yalnız gitmesindendi. Kendine mukayyet olmalıydı. Birden onu artık göremeyeceğini düşündü. Ağladı, Ağladı, ağladı…