… +355
Bu hikâyeyi kimseye anlatmadım. Kayra'ya bile anlatmadım. Ne o sordu ne ben söyledim. İşlediğim ilk cinayet hakkında hiç konuşmadım. Tek kelime bile etmedim. Ama Kayra hep konuştu. Oysa gerek yoktu. Çünkü yanındaydım. O yaşlı adamı öldürdüğünde oradaydım.
Kayra ilk cinayetini bir yastıkla işledi. 93 yaşında felçli bir adamdı. Ama felçli olması yetmedi. Kayra uyumasını bekledi. Kayra, 93 yaşında, felçli bir adamı uykusunda boğarak öldürdü. Sonra dönüp bana baktı. "Hiçbir şey hissetmedim" dedi. "Hiçbir şey hissetmiyorum" dedi. "Hiçbir şey hissetmeyeceğim" dedi.
İnsanlara yalan söylemek için açtığım ağzımdan dökülen pisliği içimdeki ses temizliyordu. Birbirlerine gün ve gece kadar zıt olan iki sesin de aynı dudakların arasından çıkıyor olmasından rahatsız değildim.
Zamanımı şehir delileri arasında geçirerek harcadığımdan ailemi ve şartların bana hediye ettiği arkadaşlarımı ihmal ediyordum. O zamanlar yaşadığım ülkeden ayrılana kadar düşündüm, dinledim, okudum ve konuşmadım.
Tabiî bu aynı zamanda on dört yaşında bir çocuğun yalanı da keşfiydi. Daha doğrusu hiçbir yalandan acı çekmemeyi öğrenmesiydi. Yüksek sesle inanmadığım her şeyi anlatabilir, içimden de “İnanmayın bana. Sakın inanmayın. Hepsi yalan! Ağzımdan çıkanı duymanız kolay. Ama yapabiliyorsanız, bunu da duyun!” diyebilirdim.
… +355
“Ama kim kimi kurtarabilmişti şimdiye kadar? Beni kim kurtaracaktı?” “Kurtuluş” dedim. Ankara’da bir mahalle. Fazlası değil.”
Sayfa 66