Bir sana bir de bana
Bulutların üstünden
Bıraktım ben kendimi
Sonunu düşünmeden
Duygular sarınca beni
Gizlice tuttum elini
Yüzüne baktım usulca
Gözlerin fısıldadı, ah
Mutluluğu yavaşça
Gözlerin fısıldadı, ah
Mutluluğu yavaşça
Çiçeklerin kokusu
Dalgaların şarkısı
Rüzgârın fısıltısı
Bir sana bir de bana
Bir sana bir de bana
Bahçede hanımeli
Gökyüzünde yıldızlar
Yağmurun narin sesi
Şimdi bir anlamı var
Aşk nasıl da kırılgan
"Sus" dedim, ama olmadı
GÜNLÜK TUTMA ÇABALARI 4
Bugün sesini duydum. Nerede olduğunu bilmediğim bir sokak ortasında, arkadan esen rüzgarın içinde yankılanan boğaz ağrısıyla bezenmiş ses tellerinden çıkan, nağmeli ve bir o kadar resmi durmaya çalışan kırılgan sesini duydum bugün. Titreyen sesinin arasında, eski çağlardan kalma bir anıyı hatırlamak istemeyen bir perinin beni unuttuğu için mahcup
İnsanlar yumuşak ve esnek doğar; ölürken ise sert ve katıdırlar.
Bitkiler yumuşak ve esnek doğar; ölüler ise kırılgan ve kuru.
Yumuşak ve esnek olan, hayatın bir öğrencisidir.
Sert ve katı olan kırılır.
Yumuşak ve esnek kalan ise var olur.
Lao Tzu
Size bir şey söyleyeyim mi..? Ben aslında yansıttığımdan daha kırılgan ve hassasım. En ufak bir şeye bile kırılabiliyorum. Sevmiyorum bu huyumu ama öyle. Ben sadece dışarı yansıtmıyorum. Gösterdiğim kırgınlıklar göstermediklerimin binde biri belki de.. Kırdığım kadar ben de kırılıyorum. Hem de sadece karşımdakine değil.. Biri beni kırdığında kırılıyorum evet ama ben birini kırdığımda da kırılıyorum. Kendime kırılıyorum.. Ben sürekli kırılıyorum. Duygularınızın olduğunun farkındayım ama benim de duygularım var sizinle konuşurken sizi iyi hissettirmeye çalışırken geri plana atmaya çabaladığım her açıdan objektif olmak için yok saymaya çabaladığım duygular.. Sizi kırmamaya çalışsam da kırabilirim çünkü ne kadar bastırmaya çalışsam da benim de duygularım var ve bir süre sonra patlak veriyor. Üzgünüm ama her defasında duygularımı yok sayamıyorum. Kırıldığımı söylerken bile kırmaktan yoruldum ben artık. Kırılıyorsunuz biliyorum ama ben de kırılıyorum ve kırıldığımı dile getirirken bile kırdığımı öğreniyorum. Neden yani neden hep kıran taraf ben oluyorum? Neden hep hatalı, üste giden taraf ben oluyorum? Endişeleniyor ya da düşünüyor olmam mı benim suçum? Eğer öyleyse endişelenmeyi de düşünmeyi de bırakabilirim çünkü artık cidden yoruyor..
Yaşamak ne zor
Bu bir yıl boyunca ne çok şey yaşadım bir ben birde odamdaki dört duvar şahittir. Biliyorum ki depresif kişilik benim en büyük sorunum içine atmak en büyük sorunum aslında yaşamak benim en büyük sorunum. Üzerime bir ton yük yüklediler sonra da yaptıklarımdan memnun olmadılar ben ne yapsam yaranamadım beni en çok bunalıma sokan buydu beni en çok yaralayan buydu. Düşündükçe gözlerim doluyor ve ağlıyorum evet geçti o günler ama dün gibi aklımda evet içimi döküyorum göz yaşlarımla beraber. Bunalımdan saçlarımı mı kesmedim uykularımı bıraktım ağlamaktan içim mi çıkmadı ruh gibi etrafda mı dolaşmadım, ben ruhen çok şey yaşadım bir ben birde kara geceler şahit..Ya ben sadece kendi derdimle uğraşırken birde sizinle sizin tantananızla uğraştım. siz ne kadar beni düşündüğünüzü sansanızda çok kırdınız evet şuan onlarla bir sorunum yok ama yapılanlar bir yerde ukte kaldı göz yaşlarım neden durmuyor bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum... Çok kırılgan olmak mı beni bu hale getirdi yoksa değersiz hissettirilmek mi. O depresif dönemde aklımda dönüp dolaşan tilkiler vardı Allah'a olan inancım olmasaydı belki de şuan bu duyguları yazmıyor olurdum beni hep frenleyen Allah'a olan inancım oldu. Kendime ufak tefek zararlar verdim kabul ama canımı alacak kadar inancımı yitirmedim. "Ben kendimi kendi içimde yitirdim" bu kadar.
Zey 🫧