SEMAVER HİKAYELERİNİN İNCELEMESİ
SEMAVER
18 Kasım 1906’da dünyaya gelip 11 Mayıs 1954’te vefat eden hikayecimiz Sait Faik Abasıyanık’ın yayınlanan ilk hikaye kitabı Semaver 1936 yılında yayınlanmıştır. Kitabın ilk hikayesi de kitaba adını veren Semaver’dir.
Anlatıcı: 3. Tekil Şahıs Anlatıcı
Bakış Açısı: İlahi
Kişiler: Ali, Ali’nin annesi
Zaman: Hikaye bir sabah vakti başlar.
Yazar arkadaşınız olunca inceleme yazmak zor, biraz yanlı davranmak da benim kusurum olsun.
Saat uygulaması kaldırıldığından beri( ki bunun şarkısı var ve kitapta geçmekte) karanlıklara uyandığımız güneşli ama soğuk kış sabahları ile başlayan hikayede buluyorsunuz kendinizi, tabii çorabınızın tekini yatağın içinde arayarak. Öyle bizden bir
MİKADO’NUN ÇÖPLERİ
Bir kadın, bir erkek, iki yabancı…
Karlı bir kış gecesinde eve dönen adam, kadın ve kucağında çocuğunun sokakta kaldığını görür ve onları evine davet eder. Kadınla adam koyu bir sohbete başlarlar. Aklınıza gelebilecek her şey üzerine konuşurlar. Aslında ikisi de birbirlerinin umrunda değildir. Sadece kendi dertlerini anlatmak isterler. Geceden sabaha kadar sürer bu sohbet.
Kitabı okurken hiç sabah olmasın, hep konuşsunlar istedim. Çünkü o kadar özlemişiz ki yargılanmadığımızı bilerek konuşmayı. Bu özlemimizi biraz olsun gideriyoruz bu eserde.
Eserin dili o kadar sade ve akıcı ki bir çırpıda okunup bitirilebilir. Aynı zamanda içeriğindeki toplum ve ahlak eleştirilerini okurken yer yer durup düşünüyoruz.
”O günden beri, ne zaman şöyle mutluluğa benzer bir şey duyacak olsam, bakalım bunun kaşıntısı nerden başlayacak diye beklerim. Beklediğim de gelir başıma.”
”İnsanlar içlerini döktükçe uzaklaşıyorlar birbirlerinden.”
”Bense kendimi öylesine anladım ki, bıktım kendimden. Hani sabahları ilk cıgaramı içtiğim zaman diz kapaklarımdan başlayan sarhoşluğun ne kadar süreceğini bildiğim gibi, içimde olup bitenlerin tümünü biliyorum. Tatsız bir şey bu… Her gün aynı deneyi yapan budala bir bilgin gibiyim. Ama senin için yeniyim, anlaşılmıyorum kolay kolay. Hoş bir şey.”
”Kendimizi var edemediğimiz için yok ediyoruz.”
Didem Madak-Grapon Kağıtları
-
-
Dünya artık birdaha hiç
Bir okul çıkışı gibi kokmayacak mı?
Ne tezatlı bir şey,ne tuhaf
Ne tuhaf acıyla hiç konuşamamak.
Hem sonra ben hatırlamaya alışkınım
Dünyanın en boğucu sabahları, uyanmak istemediğin bir güne gözlerini açmanla başlar. Eninde sonunda çıkarsın o yataktan, kalkarsın ayağa...
Ve yeniden uyuyabilmek için akşamın gelmesini beklersin.
Tıp fakültesi dördüncü sınıf öğrencisi Karaca, öğrenim gördüğü hastaneye gelen çağrı ile yıllar önce evi terk etmiş abisinin boks müsabakasına gittiğinde pek de rayında olmayan hayatının tamamen rayından çıkacağından bihaberdi. Seçimler yapıldı. Kararlar verildi. Gece sona erdi. Boğucu sabahlar başladı... Ardından ona bir seçim şansı verildi: Ya ölenin gittiğini kabullenecek ve yasını sessizce, hayatına kaldığı yerden devam ederek tutacaktı ya da düşmanla işbirliği yapacak ve gerçekleri tırnaklarıyla kazıyacaktı geçmişin tozlu duvarlarından.
Bir şüphenin peşinden...
Kurşun kurda atıldı ama karacayı deldi.
Gamlı Prenses :(
Merhabalaaar :)
Türk Edebiyatının Gamlı Prensesi Tezer Özlü'yle ilk tanışmam ama sanki çok önceden tanışmışız gibi, sanki aynada kendi kendime konuşuyormuşum gibi ve sanırım bu yüzden kitabı okurken rahatsız oldum. Hani sizle ilgili bir şeyi birilerinin duymasını istemezsiniz ama duyulur ya işte öyle bir duyguya kapıldım. Hem sonuna kadar yavaş yavaş okumak istedim hem de bir an önce bitirip o duygudan çıkmak istedim. Bir şeyden hem zevk almak hem de nefret etmek gibi bir okuma oldu gerçekten.
Çok sıkıntılı bir çocukluğum olmadı. Hatta güzel, eğlenceli, sürekli başarılı olduğum bir çocukluğum oldu ama nedense anlatılan çocukluğu, duyguları derine kadar hissettim. En çokta ilk sayfalarda şöyle iki cümle vardı: “Kış şabahları kasabanın dışındaki okula giden yolda, tipiden yüzlerimizi öne eğerek ilerliyoruz. Ellerim soğuktan çatlamış, kanıyor.” bu cümleleri üşüyerek okudum çünkü ilk ve orta okulun(8 seneyi) her kışını böyle geçirdim. Okul 15-20 dakika uzaklıktaydı ve en az 2 merte karda yürüyerek sabahın köründe o ayazda o donda yürüyerek gidiyorduk. Okula varınca yüzümüz ellerimiz mosmor oluyordu ve ayaklarımız tutmuyordu. Okuldaki kaloriferlerin ya az ya da hiç yanmaması da cabası tabii. İşte bu cümleler ile kendimi buldum kitapta ve devamında da kendimi aradım sürekli.
Ruhun şad olsun canım kadın, Gamlı Prenses
.
Okumanızı tavsiye ederim ama beğenir misiniz beğenmez misiniz bilemem çünkü herkese hitap eden bir kitap olduğunu düşünmüyorum.
.
Kitaplarla Kalın ve Sevgiyle Kalın
