Ne zaman ölümü düşünmesem, hile yaptığım, içimdeki birini aldattığım hissine kapılıyorum.
Hayat, burukluğun tahrip ettiği bir mucizedir.
Çok Güzel..
... Zanaat ise bunun tam zıddı. Görünmez olmanın mesleği. Sanatçının yaptığını tamamen ona, onun yaşadığı yüzyıla, tekniğine, şartlarına, malzemesine bire bir uydurarak uğradığı zarardan zarar görmemişcesine çıkarmak, başka bir elin değdiğini belli etmemek. En büyük egoyu, en büyük tevazu ile diriltmek. Bu da zanaatkarlığı, dünyevilikten uhreviliğe yaklaştırıyor. Ömür boyunca yapılanların hiç izinin olmaması, adının olmaması, yaptığını belli etmemek, işin neticesinde, yine saatin ilk ustasını yüceltiyor. Bu gizli verilen bir sadaka gibi sanki başka bir yerlerde yine görünmeden birikiyor ve gizli bir zenginlik veriyor. Zanaatkar, görünüşte variyetsiz ama huzurlu ve sakin, telaşsız ve fazla yerleşmeden kalkıverecek gibi yaşıyor.
Sayfa 29Kitabı okuyor
"Verdiğin her kederin yüreğimde yeri var.
Hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır.
Hangi aynaya baktıysam seni gördüm.
Gel desen gelemem.
Git desen gidemem.
Öl desen kanım akmaz.
Anladım artık seni sevmek yüce şey.
Anladım artık seni sevmek Tanrı'ya yaklaşmak gibi."
Ümit Yaşar Oğuzcan
beyni içgüdülerine hiç düşman değildir*
ötekilerle birlikte kendime ihanet etmekten canımın çıktığı bu zamandan kaçacağım.
insan, olay bolluğundan ziyade olay yokluğundan rahatsız olur; tarih de onun cansıkıntısını reddetmesinin kanlı ürünüdür.
Artık uyuyabilirim, çünkü içimin derinliğinde sabah oldu. Ve dudaklarımın, yüzümün etrafını kuşatan yastık kılıfının hafif kıvrımlarını usulca oynatarak gülümsediğini hissediyorum. Kendimi yaşama teslim edebilirim, uyuyabilirim, kendimi unutabilirim...
Sayfa 59
Çıplağım. Hiçbir şeyin, hiç kimsenin efendisi değilim, kendi inançlarımın bile. Rüzgara karşı duran, rüzgârın çarptığı şu yüzüm ben yalnızca; yüzüme çarpan rüzgar da benim.
Can YayınlarıKitabı okuyor
