1Evet, ben 17 Numara değildim. 17 Numara, Asır’ın yarattığı bir kurbandı. Ben Defne Karaca’ydım, sahnenin yaratıcısıydım.
Asır ve çetesi, ölüm kapanına kısılır. Defne içinse karanlık günler biter, daha karanlık günler başlar. Bir yanda her şeyden çok sevdiği ve kaybettiği babası, bir yanda Asır’ın her şeyden çok sevdiği ve kaybettiği kız kardeşi vardır. Defne, vicdanı ve duyguları arasında bir seçim yapmak zorunda kalmıştır.
Defne, sahip olduğu her şeyin aslında bir avuç yalandan ibaret olduğunu öğrenir. Asır’a karşı gardını indirdiği sırada kendiyle yüzleşmesinin vaktinin geldiğini anlar.
Bu mücadele siyah ve beyazın değil, siyahla tozpembenin mücadelesidir. Artık her şey tersyüz olmuştur.
Kimin kötü, kimin daha kötü olduğunu öğrenmenin vakti gelmiştir.
Şimdi sahne değişmiştir ve perde yeniden açılmak için hazır bekliyordur. Bu kez piyes, gerçekler üzerine kuruludur. Gerçeklerse bir katliamdan bile daha çok can yakacaktır.
