Corona Karantina Günlerinde okuduğum kitaplardan biri oldu. Nereden başlasam?
Öncelikle kitap 17 kısa ama derin hikayeden oluşuyor. Farklı dünyalara götüren, hüzünlendiren, üzen, düşündüren 17 hikaye.
Yoğun olay, karşılıklı konuşma seven bir okur olmama ve kitapta bunların -Benim nezdimde- az olmasına rağmen, sıkılmadan severek okuduğum bir kitap oldu. Hayatın haşin ve zorlu konularını hoyrat değil de bazen naif bazen net bir dille ele almış. Bazen, bazı cümleleri anlamakta zorluk yaşasam da -bu zorluk benim kafa doluluğumdam kaynaklı olabilir- genel manada oldukça açık, şeffaf bir kitaptı.
Kitabın genelinde, anlamını bilmediğim bazı kelimelerle karşılaştım. Bunlar yorucu, karışıklık yaratan bir his vermedi bende. Zaten cümlelerin içinde tanımadığım kelimelerin anlamını cümlelerin akışına göre tahmin etmeyi ve sonra tahminimle gerçeği karşılaştırmayı severim. Beni çok yoracak, “yine mi” diye hayıflandıracak kadar çok değildi zaten.
En net olumsuz eleştirim ise son sayfalarda yer alan “özürlü” kelimesi oldu. Böylesine içten ve empati kurdurmayı başaran bir kitapta, böyle bir kelimeyi okumasaydım keşke dedim. Evet, karakterin yapısına göre böyle bir kelime ile karşılaşmak şaşırtıcı olmadı ama yazarın kendi ruhaniyetine istinaden ufak bir yazar dokunuşu bekledim sanırım.
Netice de, yazarın okuduğum ilk kitabı; ama nasipse son olacağını sanmıyorum. Tavsiye ederim, keyifli Okumalar.
