Bir yazara tutulunca tam sürat bir şekilde bütün kitaplarını okumaktan kendimi alamıyorum. Mustafa Çiftçi benim için öyle bir yazar. Dimağıma İç Anadolu'nun o bozkır kokusunu öyle bir bıraktı ki, o kokunun hasretini her duyduğumda yazarın bir kitabına koşuyorum.
Ah Mercimeğim, Bozkırda Altmışaltı ve Ağlaya Ağlaya Öldük Anam Bacım yazarın önceki okuduğum kitaplarıydı. O kitaplarda aldığım tat ile Adem'in Kekliği ve Chopin de aldığım tat birazcık farklıydı.
Kitabın ilk öyküsü Adem'in Kekliği ve Chopin'de bu farklı tat kendini fark ettirdi. Hep alışıp olduğumuz o bozkır rüzgarının, bu sefer yavaş yavaş binaların arasında esmeye başladığına şahit oluyoruz. O öykü dışında gözlerimi dolduran Portakal öyküsü ile trajikomik gibi gözükse de daha çok hüzün duygusunu hissettiren Diyeşet öyküsü en sevdiklerim oldu...
Önceki kitaplara göre fark öyküler barındırsa da, bu öyküde ki hanelerin kapıları yine bozkır insanlarının kapısıdır. Anadolu ateşi yandıkça, bozkır yaşadıkça, kapılar insanları barındırdıkça ve yazarımız yazmaya devam ettikçe öykülerini okumaya devam edeceğim...
