Marketin hemen yanında bulunan evin basamağında oturuyordu.
“Adın ne?” dedim çocuğa.
“Mutlu” dedi.
“Ne güzel ismin varmış.” dedim.
“Ben seçtim.” dedi.
“Nasıl yani?” dedim.
Gözlerimin içine baktı,
Sessizce gülümsedi:
“Öyle işte!” dedi.
“Sana top alayım mı?” dedim.
“Çikolata daha iyi.” dedi.
“Bekle” dedim.
Tekrar markete girip çikolatayı aldım,
Çocuğa uzattım:
“Al bakalım…”
O sırada evin kapısı açıldı, içeriden bir kadın çıktı. Elinde tuttuğu bir çift koltuk değneğini çocuğa uzattı: “Al bakalım Efeciğim, artık gidebiliriz.”
Çocuk değneklere tutunarak doğruldu ve uzaklaştılar. Arkalarından bakarken anladım ki;
"Mutla” olmak bir seçimdir…
