Arkasından koşuverdi. Yusuf takip edildiğini başını çevirmeden anladı, adımlarını sıklaştırdı... Melahat yetişebilmek için bütün gayretini sarf ediyordu. Koşan bir kadın ne kadar zavallıdır!... Yusuf’un her an biraz daha uzaklaştığını görünce eteklerini biraz daha sıvadı, boynundan kürkü düştü. Melahat aldırmadı, koşmaya devam etti. Koştu, koştu; fakat Yusuf da koşuyor, uzaklaşıyor, çok uzaklaşıyordu; nihayet bir yola saptı ve gözden kayboldu. Melahat nefessiz kaldı, kalbi sanki bağrından fırlayacakmış gibi atıyordu. Beyoğlu’nun ücra bir mahallesinde sabahın sessizliği ortasında yalnız, yapayanlız kalmıştı.
Melahat, Melahat kendini hiçbir zaman müdafaa etmesini bilmeyecek. Dünya umrunda değil, Melahat; ayağına gelen serveti tepiyorsun; başını üstündeki kuyruklu yıldızı görmüyorsun, saadeti bir külhanbeyinin gözlerinde arıyorsun Melahat... Senin gönlün servete, debdebeye değil, sevdaya muhtaç... Sen Melahat yalnız kendin için, zevkin için çalıp söyleyen bir ağustos böceğisin!
Bazı düşünceler var ki beni muazzep ediyor anne, her nevazişin bir inilti kadar devam etmesini ve zahiri hiçbir iz bırakmamasını düşündükçe kıvranıyorum; biraz da hayretteyim, beni çok sevdiği halde, ruhuna, ruhunun bazı haşyetine yabancısıyım.
Bu şaşılmayacak şey değil ki anne, hiç birbirini seven iki kişinin ruhları birbirine yabancı kalır mı? Halbuki kalır bunları düşündüğüm zaman ne düşündüğümü anlayamıyor.
Bu yalnızlık beni öldürecek... Hem ne diye Cemil’i itham ediyorlar? İnsan hırsızlık etmek, intikam almak için adam öldürür. Bu Behiç neden öldü? Yorgunluktan.... İntihar: Ruhun, vücuttan intikam almasıdır... Ah!... Bu ağrılar beni de öldürecek ben de öleceğim... Hayatta her şey katildir: Aşk, din, sevinç, ümitsizlik, ölüm! İşte ölüm burada, onunla karşı karşıyayım, gözlerimin içine bakıyor sanki... Cemil’in aşkıyla ölüyorum. Cemil sen beni öldürdün, sevgilini katlettin... Sevgilim, sevgili Cemil seni seviyorum, bana acı.... Merhamet et bana Cemil....
