Aidiyet
Hande ŞarmanSözler ve Alıntılar
Olmak istediğimiz kişi, olmaya başladığımız kişi, olduğumuzu sandığımız kişi ve olduğumuz kişi arasındaki farklar o kadar enteresan ki..
Tehlikeli olabilirdi.İnsanlar sevdikleri şeyleri kendilerine saklamakla, onların özgürlüklerini kısıtlamakla ve hatta hapsetmekle ünlülerdi.
‘Otur, dur, kal, diğerleri gibi ol ki işimiz kolay olsun, kendini özel sanma, çıkıntılık etme, icat çıkarma. Nedir yani? Hiç yol alma. Olduğun yerde kal. Bir şeyleri görme. Bir şeyleri merak etme. Hiçbir şeyi başarma. Kendini bilme, bilirsen de sevme. Buna zamanın bile olmasın. Öyle sıkı sıkıya bağlı ol ki sana verilmiş role... Şu yaşa geldiğinde bunu yap, bu yaşta şunu. Ve asla başka şeyler yapıp bizi şaşırtma. Başımıza iş çıkarma. Sonra yaşlan, ya da hastalan. Hikayen bitsin. Öyle sıradan olsun ki kimseyi yormasın. Sus. Küçük harflerle. Sessizce..’
Bu bana çok acımasızca geliyordu. Böyle olmamalıydı. Benim için böyle olmayacaktı.
İnsanoğlu yaşı ne kadar da önemsiyor. Aslında önemsediği yaş da değil. Sanki önü sonu belli bir yaşamı, olabildiğince olaysız yaşanmasını ve bitmesini istiyor herkes. Herkes, herkes için bunu istiyor, diliyor. Hatta ne dilemesi, buna zorluyor.
Kıyasıya dedikodu yapanları da, hakkında acımasız hikayeler uyduranları da, hiç bizim yaşantımıza benzemeyen hayatlar sürenleri de kapsardı onun sevgisi. ‘Sırf senden farklı diye birini yargılamaya hakkın yok’ derdi bana.
Aidiyet düşündüğün kadar somut bir şey değil. Iki insan arasında olması da gerekmez. İşinle olabilir, tutkunla olabilir, Tanrınla olabilir, orası ner neresiyse havasıyla, suyuyla olabilir. Sonunda seninle senin arandadır. Geniş bir huzurdur bu. Derin bir iç çekiç gibidir. Nerede olduğunla ilgili değildir. Anlatması zor. Yaşamak lazım..
"Kurduğum hayaller özelleştikçe güneş ışığının altında, herkesin şahitliğinde yaşamak mahremiyetimi bozar olmuştu. Özgürce iç geçirmek, hasret ve aşka gözyaşı dökebilmek için geceyi bekleyen olmuştum."
Sayfa 67Kitabı okudu