Şimdi her şey ılık...
Ruhum, hiçbir şey olmamış gibi davranıyor. Uyuyor. Benim sorularım karşısında dilsiz kalıyor. Onun için bütün durumlar kabul edilebilir, çünkü o sonsuzluğa ayak uydurmuş ve anıyı unutmuş gibi görünüyor.
Pencereye dayanarak bazen bir saat hayal kuruyorum. Yapayalnız, tarihi anıları pek bol olmayan zihnimle hayaller kuruyorum. Bir kusurdur bu. Güçlü bir bilgi ve bellek çatısına dayandığında, düş herhâlde daha bir gerçek olur.
Anneciğim!
Sonuna kadar dizinin dibinden ayrılmamayı isterdim ama bak, yuvadan dışarı küçücük bir adım attım ve o anda dünya, müthiş görkemini gizleyen perdenin bir ucunu gözlerimin önünden kaldırdı!