Kitabı değil ama bu birkaç satırı inceleyin:
-Sonsuz yaşam insana kendiliğinden gelen bir ruh halidir. Sen buna, istersen, vicdanının tasarladığı biçimde bir safiyet içinde yaşama gereksinimi diyebilirsin. O zaman, sen ruhu kirleten tüm kötülüklerden kurtulursun. İlahi nur üstüne iner. İşte bu. Kurtuluş yolunu arayan adama bundan çok ne gerekir? Kuşkusuz, aydınlığa götüren basamakları çıkmak için tek yol olan duaya başvurulmazsa her şey boşunadır. İnsan Tanrı’ya seslenip ona yalvarmalı.
– Peki ne demeli?
– Sen ki dinsizsin, anadan doğma sağır ve dilsizler gibi hiçbir şey söylemesen de olur. Dua bir sürü sözcük demek değildir, ancak bir huşudur, bayağı halden ulvi hale geçiştir.
– Bu yalnız manastırda mı yapılabilir?
– Ha! Bu soruda iş karışır! İnsan bunu her yerde yapabilir, bir çukurun içinde ya da bir sarayda. Her şey yüreğindekine ve erişmek istediğin hedefe bakar. Örneğin bana tek başına manastır yeterli gelmedi. Ben yirmi yaşımdan beri keşiş ve rahibim, ama ancak Aynaroz’da dua ettiğim zamandan beri ruhum doyuyor. Bu dağa, bu korulara, bu uçurumlara, buranın sessizliğine, göğüne, Akdeniz’in bayağılıklardan tümüyle uzak oluşuna gereksinimim varmış. Bunlara erişmek için cinayetten bile çekinmezdim, ama Tanrı yardımcım oldu, tüm bunları ailemin sağladığı küçük bir para sayesinde elde ettim.
Malvolmuştum! İşte hayallerini gerçekleştirmiş bir adam daha! Aydınlığı, huzuru, gizemi ile Aynaroz’un hayali beni kendine çekti.
