Ömrümü adadığımda aldatıldım ben ilkin. İlkin bir kıvılcım çıktı ve sonra dört bir yanımı sardı yangın.
Hissettim, duydum, gördüm ama yine de kaçmadım. “Sonu değiştiremem ama sona kadar yanında kalırım,” derdi hep. İlk o zaman yarı yolda bırakıldım oysa...
Dönüp, “İyi acılar!” dedi giderken bana. Bana bıraktığının dirhemi dahi yoktu gözlerinde. İlk o zaman acının insanın içinden çıkmadığını anladım.
Lütuf gibiydi sanki. Harikulade bir yanılgıydı o...
