"Gerçeği bilmek ister misiniz?"
Gençliğimde en çok, Barbara Cartland ve Agatha Christie okurdum. Sonra Ahmet Ümit ile tanıştım. Polisiye kitap okumayı çok severim. Çok yönlü düşünmeyi sağlıyor.
Bu cinayette ise katili hemen buldum. Sonuna kadar okumak ise ayrı bir zevkti. Katili tahmin ederken tüm deliller bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Acaba bu kitabın da filmi var mı?
Kitapta en çok dostlukların ne kadar suni olduğu dikkatimi çekti. Şimdi de sanırım hayatımızda pek değişiklik yok. İşin içine para karıştığında ise en büyük dostluklar bile bitiyor.
Kitapta neler neler vardı: Güzel bir köy, uşaklar, dedikodular, evlilikler, ihanetler, şantajlar ve pek tabii çok temiz aşklar... Günün birinde bu güzel İngiliz köyünde bir cinayet oldu ve herşey karıştı. Yazarın kurgusuna hayran kalmamak mümkün değil. Her ayrıntı tek tek gizlenmiş. Sanki bulmaca çözer gibi hissettim. Hele ki cinayeti çözen dedektif Hercule Poirot karakteri ise; hem komik, samimi hem de mesleğinden dolayı kişilik okuyan bir değişik insan... Her şeyi bilen edasıyla mon ami demesine ise bayıldım.
Öyle ki, hiç bir giz saklı kalmaz. Herkesin hayatında bazen kendisinden bile sakladığı sırları vardır. Karşınızdaki kişi küçük gri hücrelerini kullanıyorsa hiçbir sır, sır olarak kalmazmış... Benim değil dedektifin sözü!
Yıllar geçse de Agatha Christie okumak keyif verdi. Dili samimi, akıcı. Sadece karakterler pek çok.
Polisiye seviyorsanız hiç durmadan okumanızı öneririm. Ben beğendim. Takdir sizin. Keyifli okumalar dilerim.
