Herkese iyi akşamlar :) bugün sizlere Kayıp Zamanın İzinde serisinin altıncı duraği Albertine Kayıp'tan ve bende bıraktığı etkiden bahsetmek istiyorum :))
"Mademoiselle Albetine gitti!" cümlesiyle yüreği burkarcasına başlıyor kitap. Bu cümlenin ne ifade ettiğini, ne hüzünlere, üzüntülere sebep olduğunu ancak kitabı okuyanlar anlayacaktır. Kitap nasil başladıysa öyle de devam ediyor. Terk edip giden sevgilinin biraktıği acı, yokluğu, açılan büyük ve dolmayacak boşluk, yaştılan acının sonrasında çekilen vicdan azabı oyle zannediyorum ki bundan güzel ifade edilemezdi. "Onsuz yaşamak, eve dönüp onu bulamamak, onun içeride olmadığını bilerek odasının önünden geçmek, ona iyi geceler dilemeden yatmak..." ifadelerini fazlaca göreceğiniz, Albertine'in boşluğunda kaybolan yazarımız bu defa soluksuz okutturuyor kendini. Sonrası ise bir unutuş...
Bu kitapta anlatilanlar bir önceki kitap (Mahpus) ında yaşananların sonucu niteligindeydi. Beklediğiminden çok fazla şaşirtti beni. Seri hakkinda yaptigim arastirmalarda genelde serinin en can alıcı kitabının Mahpus oldugu dogrultusundaydi fakat henuz yedinci kitabi okumama ragmen serinen en güzel kitabi Albertine Kayıp diyebilirim.
Herkese keyifli, huzurlu, saglik dolu bir akşam diliyorum
