Ay ışığıyla yaldızhyordu zaten geceye ait ne varsa. Sanki dekor olarak seçilmiş bir mekan tasarımı bu masa ve sehpa ile tamamlanmıştı. Denizin durgunluğu yakamozların göz kırpışlarını daha bir belirgin hale getiriyordu. Rüzgar bile yoktu, yıldızlar oynaşıyorlardı kıpır kıpır bu manzarayı küçük ışıldamalarla muhteşem kılıyorlardı.
Aleyna koltuğa oturdu biraz izledi Hazar Denizi'ni durgun ve masum ışıltılarla yine o günkü gibi muhteşemdi ama yine o gün ki gibi kızıl renkteydi. Şafak atmak üzereydi belki biraz onu kızıllığı, birazda etraftaki süs ışıklarının malarlydı belki ama o esrarlı kızıllık hala mevcuttu. Aleyna kılıfindan keıııanı ni çıkardı., arşesini ve kemanını akort etti, gidenleri ardından nağmelcrini ulaştırmaya çalışıyordu. Canı gibi sevdiği ve hiç unutmadığı babası Mahir Bey, annesi Nigar Hanım Mete'si hayatının anlamı Mete'si, Artemis. Doktor Fazıl, Haldun Bey, Azra Hanım, Belkıs Hanım ve daha birçok isim...
Kemanı gah ağlıyor, gah inliyordu Rüzgarlann şehri alıp götürüyordu Aleyna'nın nağmelerini dünyanın dört bir yanına. Hatta hemen yakınlarda Bakü şehitliğindeki kahraman askerlerimize, bir zamanlar yıllar yıllar önce Hazar Denizi'nin ortasında Nargin adasındaki susuzluğa, unutulmuşluğa ve çaresizliğe terk edilmiş tarihimizin saklı sayfalarındaki askerlerimize de gidiyordu.
Aleyna ayağa kalktı ve iyice sahile doğru ilerledi. Gecenin ıssızlığında Hazar Deniz'i hiç bu kadar sonu acı biten bir masal bir ezgi dinlememişti belki. Sanki bin bir gece masallarında geziniyorlardı efsanevi bir tılsımlı inleyen nağmelerle. Ortalık iyice aydınlanmıştı. Kemanı duyan yoldan geçen herkes birikmeye başlamıştı.
