Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.14
Ali ile Ramazan
Perihan MağdenAli ile Ramazan Yorumları ve İncelemeleri
Ali ile Ramazan yorumları ve incelemelerini, Ali ile Ramazan kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Ali ile Ramazan puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
810 üzerinden
"İbne değil onlar. Ne biçim âşıklar.
İkisi de erkek; tamam. Ama âşıksan ne yazar?
Kime ne yazar?"
18 Aralık 1992’de Ali ile Ramazan’ın hikâyeleri noktalanıyor. Gerçek hayatta. Üçüncü sayfada.Kısa hayatları kanlı fotoğraflarla, kırk-elli satırla geçiştirilen üçüncü sayfa çocukları Ali ile Ramazan.
Sonlarını bildiren büyük gazete ÇARPIK GECE: 2 ÖLÜ başlığını uygun görmüş.
İBNE GECE: 2 ÖLÜ demiş oluyor kibarca. Büyük gazetenin küçük dil oyunları. Hep aynı.
CEVAP ARAYAN SORULAR: “Çarpık Gecenin" alt başlığı. Bir kutunun içine birkaç soru yerleştirilmiş.Sonra, o başlık var. KABLO KOPTU: ÖLDÜ.
İbne miydi yani Ali ile Ramazan? İbneliğin sonu bu mudur? Kablo kopar da düşüp ölür müsün? Hem kim ki onlar? Ne önemleri var?
Onlar hiç kimse. Çok fena yaşamış, çok çabuk ölmüşler.
162 syf.
10/10 puan verdi
“İbne değil onlar. Ne biçim âşıklar.”
Bu kitabın türü mizah değil. Bu kitap sizi eğlendirmeyecek. Ağlatır mı, emin değilim. Ama beni ağlattı. Son bölümü bitirirken gözyaşlarım beni aşırı zorladı diyebilirim. Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar o kadar pisliğin içinde bile tertemizdiler. Ramazan'ın sandığı gibi değildi. Yalnız temiz olan Ali değildi. İkisi de... ikisi de pırıl pırıldılar.
Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar bunu hak etmediler. Hayatımızda milyonlarca şeye sinirleniyoruz, yokluğuna kızıyoruz, üzülüyoruz. Ve emin olun, bunlar Ali ile Ramazan'ın hayatında bir kere bile akıllarına gelmeyen şeyler. Ramazan bir kere bile düşünmedi giysileri, yiyecekleri, kısaca bizim günlük rutinlerimizi. Bunları kimseyi yargılamak için söylemiyorum.
Farklı bir gezegende yaşıyorlarmış gibi geliyor, oysa oysa hepsi burada, içimizdeler. Sanmayın ki, hepsi bitti geçmişte kaldı. Hâlâ yaşanıyor, aynıları, benzerleri... Ali ile Ramazan'lar hâlâ aramızdalar. Biz fark etmiyoruz, hepsi bu.
Bu kitap beni hiçbir kitabın ağlatamadığı kadar ağlattı, ağlattı çünkü onları kurtaramazdım. Ama biraz düşününce, onları olmasa da onlar gibileri kurtarabileceğimi, kurtarabileceğimizi fark ettim.
Bu kitabı gerçekleri görmek için, anlamak için okuyun. Bu kitabı aşkın cinsiyeti olmadığını anlamak için okuyun. Bu kitabı, eşcinselliğin hastalık olmadığını, yaşanmış ve aşkı yüzünden yaşamını yitirmiş iki insanın hayat hikayesi eşliğinde anlamak için okuyun.
Son olarak Perihan Mağden'e Ali ile Ramazan'ın hikayesini böylesine güzel anlattığı için teşekkürlerimi sunuyorum, başka bir yazar anlatsaydı bu kadar güzel olur muydu hiç sanmıyorum.
162 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Titremenin Üşümeye Faydası Yok
Varoluşlarının bir ucundan tutmaya çalıştıkça, yaşamlarına karşı çıktıkça hayatın gerçeklerinde ezilen Ali ve Ramazan.
Çocukluklarına ağladılar sadece. Onları terk eden ailelerine, yetimhanede yemekleri pişiren pasaklı teyzeye, iki hademeye, müdürbeye, yetimhanede büyüdükleri halde yine de vatana olan borçlarına, on sekiz olunca onları kapıya koyan devlet babaya, sığındıkları sokaklarda onları istemeyen aile babalarına, evleri olmadığı için dayak atan polise kızdılar ve sövdüler. Ama kendilerine ağladılar yalnızca. Kendilerini suçladılar, kendilerinden nefret ettiler, kendilerini sattılar, kendilerini öldürdüler.
Ali ve Ramazan'ın hikayesi, sıcak aile evlerine uymayan, oldukça uzak bir hikaye. Sokakta görürseniz yadırgayacağınız insanlar onlar. Önce aileleri, sonra devlet babaları tarafından terk edilmiş, sokakta hayatta kalmaya çalışan 'aile' huzurunu bozan çocuklar. Oysa deliksiz bir uyku dahi çekemiyorlar güvenle. Her şeyleri delik deşik. Neresinden tutsan elinde kalıyor işte. Ama yine de huzur bozanlar onlar.
Yetim olmaları, çocukluklarının ellerinden alınmış olmaları, suçlayacak kimseyi bulamayıp kendilerini kirli düşünmeleri, sığınacak bir yuvalaranının olmaması, ailesizliklerini alkol ve uyuşturucu sayesinde daha az hissetmeleri, iş bulamamaları, hayatlarının çökmüş olması bir yana bir de aşıklar birbirlerine. Bu sefalet içinde bulmuşlar işte biribirlerini. Ama tüm bu sefillik içinde en rezili bu geliyor insanlara. Tüm bu hikayede en 'çarpık' olan bu değil mi?
"Yetim demek, üşüyeceksin demek. Hep üşüyeceksin, boşuna titreme."
Titremenin üşümeye faydası yok çünkü.
Ne Ramazan'ın kendini iffetsiz olarak tanımlasını gerektiriyor? Ramazan'ı müstehcen kılan nedir? Yolsuzluğu ve saflığı, değil mi? Nereden bakacak olursam olayım, Ramazan'ı saf dışında bir kelimeyle ifade edemem. Saflığı gözle görülür biçimde, zaten başına ne geldiyse bu yüzden gelmedi mi?
Üstüne basa basa tekrarlıyorum fakat bu
Var olan ama yok saydığımız :(
Bu eseri okuyan acı gerçeklerle karşı karşıya kalıp esaslı bir empati yapmalı...
Yok saydığımız ama maalesef var olan bir gerçeklik :(
Yaşanmışlıklar ancak bu kadar özümsenerek anlatılır ve hissettirilir :( TEŞEKKÜRLER Perihan Mağden...
Not: Bazı cümleler beni rahatsız etse de; konu itibariyle kitabı tamamlamış diye düşünüyorum.