Filozoflar, bilim için mutlaka gerekli olan şeyler konusunda yeri geldikçe konuşurlar; fakat bunların çoğu, hep görüldüğü gibi, pek bilmeden safça söylenmiş, genelde de yanlış şeylerdir.
Örneğin oksijen moleküllerinden biri karbonun üzerine gelir ve her oksijen atomu bir karbon atomu kaparak yeni bir birleşim –"karbon-oksijen"– halinde uçup gider; bu yeni birleşim, karbonmonoksit denen gazın bir molekülüdür. Ona CO kimyasal adı verilir. Çok basit: "CO" harfleri, âdeta bu molekülün bir resmidir. Fakat karbon oksijeni, oksijenin oksijeni ya da karbonun karbonu çekmesinden çok daha fazla çeker. Dolayısıyla bu süreçte oksijen karbona çok küçük bir enerjiyle gelebilir, fakat oksijen ve karbon şiddetli bir gürültü ve patırtıyla birleşirler; onlara yakın her şey enerji kazanır. Böylece büyük miktarda hareket enerjisi, diğer bir deyişle kinetik enerji üretilir. İşte buna yanma denir; oksijen ve karbonun birleşmesinden ısı elde ederiz. Isı normalde sıcak gazın molekül hareketleri şeklindedir; fakat bazı durumlarda öylesine devasa olabilir ki ışık oluşturur. İşte alev böyle elde edilir.
Jüpiter'den bir adammış gibi söz eden, fakat onun dönen devasa bir metan ve amonyum küresinden ibaret olması gerçeği karşısında susan şairler ne biçim insanlardır?