İnsanları anlamanın boşuna bir uğraş olduğunu bilerek yaşamak daha güzeldi. Başka türlü bocalayıp dururdum. Sonra aklıma bir şey daha geldi; ya sen de boşuna bir uğraşsan? Bunu kabullenmek daha zordu inan bana. Korkularımla yüzleşmekten bile daha zordu. Sonra alıştım. Kabullendim bunu da. Normalleştim, sakindim artık. Sabrı öğrendikten sonra daha çok güçlendim. Yenilgilerden bambaşka biri olup çıkmıştım. Artık anlatmanın vakti gelmişti. Tüm gördüklerimi, hissettiklerimi bilmeliydiler. İşte o zaman anlamlı olacaktı tüm bunlar. Biliyordum benim görevim buydu. İnsana insanı, insana rağmen anlatmak…
