Annelerin her zaman yaptığı küçük,basit şeyleri,bizi önemsedikleri için hafife alırız.Bu bir sevgi eylemidir oysaki.Annelerin kızlarını yorulmadan sevmek gibi bir görevleri var;acı verse bile onların değerlerini, görünümlerini, algılanan çekiciliklerini kadınlık kalıplarına uymadığını onlara göstermeliler.Farklı olmak insan olmanın bir parçasıysa artık kendimizi kadın olarak görünüşümüzle ölçmemize gerek yok.Tıpkı güzellik bizi maneviyata götürüyorsa, maneviyat da eşitliğe götürür.
Tanrı acı ile ilişkilendirilmiştir.Oysa kadın hep cezbedici ve yasak olan şeklinde cereyan etmiştir.Erkek egemenliği ile oluşan tüm değer yargıları sevilmek ile iyileştiricidir.Bedenimizle kadınlar aile ve arkadaşlarımız tarafından eleştirilen bir dünyada yaşıyoruz.Kime ve neye göre bir standartlara bağlı kalmalıyım.Hemcinslerim tarafından kilo,yaşlılık ve daha bir çok şeyle yargılanmak zorunda mıyım?O baktığınız dergiler ve medyadaki kadınlar gibi mi olmalı?Güzelliğin tanımı bu mu?Her kadının cazibesi bambaşka ve onun hayatına dahil olduğunuzdaki yaşam da bilakis.
