Hepimiz, eli kulağındaki -ekolojik, toplumsal-
yıkımın farkındayız, ama bu yıkımı ciddiye alamıyoruz, bir türlü. Psikanalizde bu tutuma fetişist
yarılma denir: Gayet iyi biliyorum ki ... (ama
inanmıyorum). Böylesi bir yarılma, gördüğümüz, işittiğimiz şeyi yok saymamıza neden olan ideolojinin maddi gücünün de açık bir göstergesidir.
Peki, böyle durum niçin ortaya çıkar?