Tiyatro metinleri okunmak için değil oynanmak için yazılmışlardır (genellikle). Hele polisiye bir tiyatro okurken hiç bu kadar heyecanlanıp keyif alacağımı düşünmemiştim. İşte Marcel Achard'ın yazdığı, ülkemizde ilk defa 26 Kasım 1961 tarihinde Kent Oyuncuları tarafından oynanan Aptal Kız böyle bir tiyatro.
Josefa karakterinin yarattığı kontrast üzerinde gelişen oyun; yan karakterleri az tutarak bütün dikkati olay örgüsüne toplamayı başarmış. Kitap boyunca okurda merak duygusu sürekli artıyor ve hızla ilerleyip sonucu öğrenme duygusu ile okuyucuyu adeta kendine bağlıyor. Bu nedenle oyun sahne aldığında izleyiciyi de aynı şekilde kendine bağlayacağı ortada.
Oyunun klişe sayılabilecek, daha önce defalarca benzerleri yazılmış konusu herhangi bir özgünlük taşımasa da; anlatımı ve ustaca gizlenmiş detaylarıyla benzerlerinden ayrılıyor. Kitapta olumsuz bir yön olarak; karakterlerin ellerindeki bilgileri ağır ağır açıklamalarıyla okurda olayın nasıl sonuçlanacağına dair bir ipucu birikmesine engel olmaları. Bu yönüyle yazar gerek sahnenin gerekse de olay örgüsünün kontrolünü tek elinde toplamış ve okura/izleyiciye "acaba şöyle mi sonuçlanacak?" yönünde pek az ipucu bırakmış. Bu belki de olumsuz bir yön olarak telakki edilemeyebilir.
Kitabın ders verici bir yönü de oldu benim için;
"Her zaman fazla tafsilattan kaybedilir." (s.109)
Başımıza ne geldiyse hep, fazla tafsilatan.
02.10.2017
