“Şeytan uyuyakaldı birgün, Rüzgar Sert Esti. Üç tüy düştü şeytandan: Biri paraya yapıştı, Diğeri mevkiye, öteki de ihtirasa. O günden sonra şeytan hiçbir iş yapmadı...! ARZ Birgün uyandı muharrir derin uykusundan… Dokunmak istedi yüreklere ilim yüklü satırların arasından…Sözünü demledi de söyledi mürşid olur diye: Rahman’dan, Habib-i Zişan’dan, ashabdan… Gönülleri fethetmekti tek dileği, ilmek ilmek dokuyacaktı sözcükleri… Şafakta, tanda, seherde sözcükler ağır ağır demlendi, okuyanların kalplerine zerre zerre nakşedilecekti. Eserini kıssalarla,değerlerle, ayetlerle yoğurdu muharrir. Okuyucusuyla hemhal olacaktı zahir. Evvela Rab’bine şükretmekti muharririn gayesi, gözü görüyordu, dimağı açıktı, kalemi yazıyordu ya daha ne isterdi? Besmele-i Şerif’le bir yatsı ezanı okunurken başladı derlemesine, arz edecekti buradan eserini okuyan kitlesine, duyulmayan ama hissedilen gönül sesiyle... RAB’BİM, SEN BU ESERİMİ, İÇİNDEKİ AYET VE KISSALARA İHTİYACI OLAN GÖNÜLLERLE BULUŞTUR. KİM BİLİR BELKİ BİR AYETTEKİ HİKMET OKUYANA ŞİFA OLUR…

Author: