"Her insan, hayatının bir döneminde Yusuf olur, kuyunun en dibini görür.
Allah öyle bir çıkarır ki dibin de dibinden, yaraların izi bile kalmaz.."
Kitabı okurken katıldığım bir sohbetde çok sevdiğim bir hocam kurmuştu bu cümleleri.
Dibin de dibinde olduğum bir dönemde.
Kitap elimde ordan oraya sürüklendi çünkü kuyunun dibindeydim, adım atmaya mecalim yoktu.
Bugün hem kitap bitti, hem ben o kuyudan çıkıp aydınlığı gördüm.
İnceleme değil de iç dökme olsun.
Geriye dönüp baktığımda bu kitaba, kendi kuyum ve aydınlığa çıkma hikayem aklıma gelsin. Gelsin ki bir sonraki kuyuda, nasıl çıktığımı unutmayayım...
