“Mezarlıklar Müdürlüğü’nde tek başına!.. Annem az ötemde, ölüler sırasında!.. Tabutu başında nöbetteyim. Burada herkes ölü gibi. Değilse de bir parça ölüye benziyor. Donup kalıyorsun birden. Anladım ki ben de ölüyüm. Tıkır tıkır bir ölmektir gidiyor. Sanki ölülerden dilekçe alıp gereğini yapıyorlar. Geceden beri ölüyüz zaten! Annemin o güzel yüreciği üç kez çalıştı ve durdu. Sonra hep birlikte ölüverdik.” Daha çok şiirleriyle tanıdığım ve eşsiz dizeleriyle sadece yürekleri değil, zihinleri de titreten yazın insanı Ahmet Günbaş öykülerden oluşuyor (!) diye nitelendirilen “Ateş Çekirdeği” adlı son yapıtında yine derinden yakalıyor okuru. Öyle yazılar ki deneme, eleştiri, anı, söyleşi türlerinin bir karması sanki. Okurken bilmediğim dönemlere götürüyor beni, yeni şeyler öğreniyorum ama şiir tadında. Salt klasik öyküler okuyacağım diye düşünmeden dalın içine “Ateş Çekirdeği”nin, aman dikkat kalbiniz yanmasın!
