PAULINO: Şunu… Bizim şu halimiz… Senin burada olman. Bir ölü. Karşılıklı konuşabilmemiz, birbirimize dokunabilmemiz… Anlamıyorum, böyle bir şey nasıl mümkün olabilir ve neden?
CARMELA: Ben de anlamıyorum, ama görüyorsun işte.
PAULINO: Sana yemin ediyorum, ağzıma bir damla bile koymadım… Rüya görmeye gelince, biliyorsun ben hiç rüya görmem… hemen hemen hiç.
CARMELA: Horlamaktan fırsat bulamıyorsun.
PAULINO: O zaman nasıl mümkün oluyor böyle bir şey?
CARMELA: Nasıl oluyor söyleyeyim sana? Belki de bu savaştan ötürü fazla ölü var, hepimiz içeri sığmıyoruz.
PAULINO: Nereye?
CARMELA Nereye olacak? Öbür dünyaya… Bu yüzden de bizi burada yer açılıncaya kadar bekletiyorlar.
PAULINO: Saçmalama, Carmela! Sen öbür dünyayı hangar sanıyorsun herhalde. CARMELA: Sen ne biliyorsun ki? Hayatın boyunca bir kez olsun öldün mü?