Saint-Simon'a göre, "aydınların dokuncası"nı, gerçekten belirtmek için, Fransız toplumunun kaymak tabakası ve ulusal kitlenin ruhu fizikçiler, kimyacılar, ruhbilimciler, matematikçiler, ozanlar, müzikçiler, yazarlar vb. içinden birçok çatık kaşlı ulusçu, yersiz düzeltimci, başarılı toplumcu ya da zehir gibi sözavcısı çıktığını göz önünde bulundurmalıdır. Daha başkaları arasında Scénes et doctrines du nationalisme (Ulusçuluğun Öğretileri ve Tartışmaları) de, aydını, "toplumun kendi mantığına dayanması gerektiğine inanan; ve onun, gerçekte ön zorunluluklara dayandığını ve belki bireysel akla yabancı olduğunu bilmeyen birey" olarak tanımlayan Barrés'i analım. Edouard Breth, "aydınların önemli yer tuttuğu bir yönetim biçiminden daha kokuşmuy bir yönetim biçimi olmayacağını" kesinlikle savlamkatadır: Les mefaits des intellectuels (Aydınların Kötülüğü)de, "kendilerini en iyi insancı, barışçı ve ulusçu düşüncesini, çağdaş kentte, işçilere özgü değerler olarak benimsetmeye çalışırlar."diyor. Robert Locoste, 1957'de eski Cezeyir savaşçılarının karşısında, 1957 Temmuzunda: "Son günlerde, Cezayir'de 20 kişinin ölümüne; 50 kişinin yaralanmasına neden olan terörizmin yeniden ortaya çıkmasından sorumlu olanlar, işkencelere karşı kampanya açan kafa ve gönül göstericileridir. Onları aşağılayınız." demekten çekinmemiştir. Eşitleri arasında birinci (primus inter pares) Jean Cocteau, sosyalist Bakana karşı beklenmedik bir çıkış yapıyor:
Soru: Dünyada en aşağı gördüğünüz şey nedir?
Jean Cocteau - Aydınlar.
