Azərbaycan nağıllarının 1ci cildini daha əvvəl 2008-ci ildə oxumusdum (kitabı oxuduqdan sonda iç qabığında başladığım və bitirdiyim tarixi hər zaman qeyd edirəm). Bu günlərdə yenidən oğluma oxumaq üçün əlimə alıb gözdən keçirdim. Surətli şəkildə demək olar nağılların əlli faizini oxudum. Amma təəssüf ki içlərindən biri belə uşağa nəql etmək üçün yaramır. Mövzular həmən-həmən hamısında eynidir. Bu cillddə tək sevdiyim və diqqətinizə çatdırmaq isdədiyim bir nüans var. Hansı ki, nağılların hamısında qadın obrazlar çox güclü, yol göstərən, kömək edən, dayaq duran qadın kimi göstərilib. Yəni xarici yarazların nağıllarındakı kimi zəyif, gücsüz, sarayında bağlı qapı arxasında oturub ağ atlı şəhzadəsini göstərən prinsesalar kimi qələmə verilməyib. Bu nağıllarda qadın obrazlar, hətta padşah qızları belə nə atalarından nə divlərdən nə cadugərlərdən qorxmayan, öz seçimini sərbəst edə bilən, sevdiyi halda çoban oğlana belə qoşulub getmək cəsarəti göstərə bilən güclü obrazlar kimi oxucuya çatdırılır. Tək sevdiyim bu nağılları dinləyəcək olan qız uşaqlarının bilinc altına savunmasız, zəyif, kimdənsə asılı olmadıqlarını ötürə bilmələridir.
