savrulduysak çıkmazlarında yaşamın,
ve dolu sezginse mutsuzluk anlarımız,
yanılsak da, suça da batsak,
arkanızda hep muhkem bir kale gibiydi babalarımız.
O tek bir sözcük; baba ki sihirli;
cennet eder çocukluğumuzu bize
ya da dar
varoluşlarına kuştüyü yastık gibi
yaslandığımız
fedakârlıklarını çabuk unuttuğumuz,
ve büyüdükçe uzaklaştığımız babalar.
Baba nasıl bir sözcükse sihirli;
yokluğu, yapayalnızlığıdır,
ezikliğidir
çocukluğumuzun,
Sevgisi ise, güneşi;
İçimiz ısınır onları
hatırladıkça.
Oysa ne babalar gördüm yoktular
yaşadıkça.