“İnsan, unutmakla hatırlamak arasında bir döngüdedir.”
Kendimizi aklamaya çalıştığımız,korkup arkasına sığındığımız, cesaret edemeyip adım atamadığımız şeylere öyle çok bahanemiz vardır ki şu hayatta..Bazen bir kitapla karşılaşır ve hatırlarsınız, kilitleyip bir köşede unuttuğunuz tüm duyguları..
Bahane Kapısı’nın ardına gizlediğimiz pek çok duyguya tercüman olan öyle güzel bir kitap ile denk düştüm ki bu kez, çok tanıdık ve samimi geldi yazılanlar..
Kimi zaman bir çocuğun unutmak için renklere sarmalayıp gizlediği babası oldu hikâyeler, kimi zaman da ablasını hatırlamak için heybesine doldurduğu çocuk gülüşleri..
Yazar; affetmenin,ertelememenin, güçlü durmanın ve yüklerimizden kurtulmanın çarelerini arıyordu sanki..Kapının ardında birikenler ağır gelmişti ve imtihanlar,pişmanlıklar, aldanışlar öyle zorluyordu ki kilidi artık belki de tüm bu duygularını yazıya dökerek geç kalmışlıklarımızın telafisi olabileceğine dair bir umut aşılıyordu bizlere sevgili Gülnur Aşçı.
“İnsan şimdiki zamanı yaşamalı, takılıp kaldığı keşkeleri bırakıp yoluna devam etmeli. Yoksa yeni keşkelerin gölgesinde miş’li zaman olup kalıyor.”
Kayıp yıldızını arayanlara,tüm bahaneleri kilitleyip kapının ardındaki güzellikleri görmek isteyenlere ışık olsun bu güzel kitap
