Öncelikle yazan arkadaş neyin kafasını yaşadı da bunları yazdı bilmiyorum. Ama acil psikoloğa görünmeli. Bir kadın yazsa bu kadar garipsemezdim. Empati konusunla leveli arş’a çıkarmış. Tebrikler :)
Kitabın ilk bölümü bir mahkumun ağzından başlıyor. Sonrasında o karakteri unutuyorsunuz. Öyle hunharca daldırıyorki konuya, kitabın sonunda anca onu hatırlayabiliyorsunuz.
Meltem’in evinden kaçmasıyla start veriyor kitap. O evden kaçana kadar kalbim ağzımdaydı. Ve sonra Ankara treninde karşılaştığı, aktarma yolcusu öğretmen Murat. Murat yol arkadaşlarının gözlerinden hikaye çalan bir öğretmen, Meltem içinde her acısına ayrı isim koyduğu kadınları... Böyle bir ilişki, varın siz düşünün.
Hem Meltemin kadınlarında yanıyor canınız, hem Murat’ın geçmişinde. Karakterler o kadar özenle seçilmiş ki. Kardeşleri Ruhat, Welad, Rosida (hepsinin hikayesi ayrı acı), üvey anne Hedla (güzel ve cinli)
Kitabı olurken düz bir kurgu yok, soku soku veriyor yazar Mardinle alakalı genel kültürleri. Öyle görgüsüzce biliyorum da yazdım edasıyla değil. İlmek ilmek. Şehrazad, şehriyar, şahmeran, dolun ve intera, harut ile marut... Birçok mistik hikayeyle taçlanmış.
İçimi şişirdi acısı. Ama damakta hoş bir acısı kalan isot gibi, şikayetçi değilim. Hem kurgusu hem dili hem akıcılığı hem karakter seçimleri hem hem hem. Herşeyiyle tam not İlk bilgiyi girme gururu üstümde. Bulun beni :)
