Bir kitap aynı anda nasıl hem sade hem de yoğun bir anlatıma sahip olabilir? Aslında anlatım tarzından ziyade bize hissettirdiği duygular yoğun diyebiliriz.
Saraç, bu kitabında toplam yedi öykü temelinde bize hayatın farklı yönlerini anlatıyor. Hepsinin ortak noktası ise; konularını aile ilişkilerinden alıyor olmaları. Kimisinde gizli kimisinde ise açıkça belli olmak üzere tüm kahramanların içindeki/hayatındaki "yalnızlığa" şahit oluyoruz. Herkesin bir batağı vardır bu hayatta, kimi batar kimi kurtulur. Kitabın arka kapağındaki "içerisinde hayatın nefes aldığı öyküler" cümlesi ise kitapla o kadar uyumlu ki, resmen özet niteliğinde.
"Yeniden Oyna" isimli öyküyü daha doğrusu öykünün sonunu anlamakta biraz zorlandım. Hâlâ da zihnimde tam olarak oturmuş değil. Diğer öykülere göre daha soyut bir sonu var. Bu yüzden birden fazla somut zemine oturtulabilir. "Murat Bir Baba Dese" isimli öykü ise diğerlerine göre daha sıradan bir anlatıma ve sonuca sahip. Öykülerin çoğunun sonunda sanki ani bir dönüş yapılıyor gibi bir sonuç veriliyor ama bu öyküde dümdüz giderken bir durağa uğranıyor gibi diyebiliriz.
Aslında tüm öyküler tek tek incelendiğinde söylenecek çok şey var. Genel olarak kısaca; birbirinden akıcı ve etkileyici öyküler bizi bekliyor bu kitapta.
Battığımız Bataklar 
Ahmet Erkam Saraç
