“Deli değilim ben, yalnızım…
Yanlış insanlar arasında yalnız bıraktılar beni. Bugün yalnızlık koğuşunda ilk günüm. Ben bugüne
karanlığımın başlangıcı diyorum. Bana yaşatılan hiçbir şeyi unutmayacağım.
Adım Levent. Yirmi yaşındayım. Az önce üç kişi girdi odaya. Birinin elinde traş makinesi vardı,
diğerinde sakinleştirici iğne. Öbür adam beni tutmaya gelmiş akıllım. Neymiş, cinnet halinde saçlarımı
çekerken, kafamın derisini kaldırmışım. Ahahaha, bilmiyorlar ki bu benim için gayet normal bir şey.
Ben sakinleşince saçlarımı sıfıra vurmuşlar. Gerçekten beni kendimden böyle mi koruyacaksınız.
Çok komiksiniz.
Kimseyi ruhunla kucaklaşmaya zorlama
Sevgi din gibidir.
Onda da zorlama yoktur.
