Aziz Nesin, bize bu kitabında hayatına dahil olmuş bazı insanların "tuhaf davranış" hallerinden bahsediyor. Ona göre bu davranışlar bir tür delilik ve okudukça diyorsunuz ki "evet, böylesi insanlar benim çevremde de var.." Nesin, ayrıca kendi deliliklerinden bahsediyor. Tabii kendi saptayabildiği kadarıyla ama tamamen çekincesiz, belki bana kalırsa biraz abartılı ama samimi bir şekilde anlattığını görebiliyorsunuz.
Okurken sıkılabilirsiniz, çünkü o kadar delinin üst üste sıraladığını düşünürsek eğer bir yerden sonra "e tamam artık, ara vermeliyim" diyebiliyorsunuz.
Sayfa 328.. Başından geçen bir olay var, onu anlatıyor. Bu beni biraz etkiledi. Özellikle ülkemizde depremin etkileri devam ederken.. Bu olayı aşağı bırakıyorum.
"1943 yılı.. Bölüğümle birlikte Zonguldak'ta uçaksavar mevzileri yapmaktayız. Bir gece büyük bir deprem oldu. Depremin merkezi Çerkeş'miş. Bölüğümü kurtarma görevi için Çerkeş'e gönderdiler. Kış, kar, zehir gibi bir soğuk.. İnsanlar soğuktan donmamak için mobilyaları yakıyorlar. Geceleyin yanan tahta eşyaların alevleriyle ortalık biraz alevleniyor.
İşte o alevlerin aydınlığında yaşlı bir kadın, elinde iğne, bişey dikiyor. Yaklaştım. Korkunç bir görünümdü. Yaşlı kadın, bir kız çocuğu cesedinin kopuk elini bileğine dikmeye çalışıyordu.
- Ne yapıyorsun? diye bağırdım.
- Torunum.. dedi. Dikiyorum.. "
