İkinci kitap gençlik kitabı olmasına rağmen içimi boğdu. Özellikle ayakları üstünde duran, kendini savunmasını bilen Eylül'ün bu kadar güçsüz olması. Her olayda yanında birine ihtiyaç duyması çok can sıkıcıydı. Ayrıca herkesten sakladığı o büyük sırrı (!) bence yasal olmayan bir dövüş klubünde dövüşmesinden önemli değildi. Geçmişteki ailevi bir sorununun büyük sırrı olması ve ona karşı koz olarak kullanılabilmesi çok saçmaydı. Bir diğeri aşk üçgenleri... Nefret ettim resmen. Sarp'ın da insanlara umut vermesi Eylül'ün de aynı şekilde olması iki karakterden de soğuttu. Kesinlikle Yiğit'le olmasını isterdim Eylül'ün. Yiğit her fırsatta yanındaydı, arkadaşlarıyla barışması için destekleyendi, kendisinden sakladığı sırra rağmen suçu kendinde arayandı, Eylül'den en ufak bir şüphe duymayandı... En çok Yiğit'i sevdim, en çok ona üzüldüm. Hiçbirini hak etmedi. Kitabı nasıl bitirdim derseniz Efe'yle Cansu sayesinde. Kitaba inanılmaz bir neşe kattılar. Ama 3. kitapta arkadaş grubumunun az olduğunu ve finalinin tam oturmadığını öğrendiğimden okumayı düşünmüyorum.
