Aydınlık bir hayata gözlerimizi açarken neden karartmaya çalışır insan denilen varlık? Neden anlamaya çalışmaz, yargılar, zorlar, zorlaştırır.?
Bir kalbe ulaşmanın en kolay yolu sevgi ile mümkünken neden en son seçenek olarak aklımıza bu gelir? Sevgili Dibs, benliğini bulduğun için mutluyum. Mutlu olduğun için, sevebildiğin için kendini. İlk anımız, ilk karşılaştığımız, ilk ağladığımız, ilk güldüğümüz kişilerdir anne babamız. Eğer şanslıysak onlarda bizimle ağlar ve bizimle gülerler. Ama karanlık ve kilitli bir kalpleri varsa biz de zamanla kapalı bir kutu, sert esen bir rüzgar oluruz. Dibs' i farkeden öğretmenleri vardı. Bir şekilde şanslıydı. Çünkü fark edilmiş ve tedavi olabilmişti. Dibs artık mutlu. Ve ben istiyorum ki; Dibs gibi olan milyonlarca çocuk fark edilsin, karanlık ve kilitli odalardan aydınlık ve sevgi dolu bir Dünyayla tanışsın.