Bilge insan, seven ve aşık bir insandır. O kendinden daha fazla çevresini ve insanlığı sever, etrafına duyarlıdır. Onda daima faydalı olma, yardım etme, mutluluk ve huzur verme isteği en önde olan arzu ve temennidir.
O bilir ki; insan sevmiyorsa bitmiştir, kalbi çalışmıyor demektir. Ve bilir ki, insan kalbi sevgi ile açan, kin ve nefret ile solan bir gül dür. Bu yüzden o kavga dendiği yerde, uzlaşı der. Nefret dendiği yerde, hoşgörü der, dialog der. O yürüyüp geçtiği her yeri kokutan bir hoşgörü, uzlaşı ve sevgi gülüdür.
Ve o bilir ki, “Çok yardım edenin, yardımcıları çok olur...”
