Özgür Mercan, yazın hayatına verdiği emeği hikâye kitabından ve romanından sonra şiirle sürdürüyor.
Aslında uzun yıllar çıkınında biriktirdiklerini okurla şimdi paylaşıyor desek daha uygun düşer. Düzyazının
insanı belirleyen bir yanı var ama şiirle ‘hemhâl olmak’ insana elbette başka bir duyarlılık katıyor.
Özgür Mercan’ın şiirlerine baktığımda şunu görüyorum. Plastik, yapay olmayan bir şiir. Hayata bütün kanallardan dokunmaya çalışan, bunu yaparken de yer yer ironiyi, karamizahı içine alan bir şiir. “Asfalt karası
dünyalar sizin olsun, ben gidiyorum” dediği yerde, paltosunu omuzuna alıp çekip giden bir şiir aynı zamanda.
Sarsan, alıcıyı harekete geçirmeye, tavır koymaya çalışan bir şiir.
“Yüzleri silinmiş çocuklar”ı ve bir deniz kenarına kumsala saplanıp kalan aylan’ları hissetmeye çağıran bir
şiir. Bu yönüyle vicdanlara seslenen ve eleştiren bir şiir Özgür Mercan’ın dokuduğu… Elbette kendi yaşamından
yola çıkarak yazdığı naif, incelikli şiirlere de rastlayacaksınız kitapta.
Şair, “pusula”sını hayat karşısında insanın daha doğrusu insan olabilmenin temel hallerine çevirmiş.
Anlaşılmadığı yerde restini çeker ve gider:
yitip gitmek üzereyim
gitmek üzereyim
bütün insanlar hır gür
bütün dünya elimin tersi
İhsan Tevfik
