Kurt Wallender bu kitapta da bir öncekiler gibi melankolik bir ruh haline sahip. Sık sık halsizlikten şikayetçi, degresif, kız arkadaşından ayrılmış, yalnız yaşayan ve kendini sık sık sorgulayan...
En yakın meslektaşı öldürülünce ''biz yanımızdakileri ne kadar iyi tanıyoruz?'' sorusunu sık sık soruyor kendine. Bu arada bizde kendimize...
Wallender bir yandan soruşturmaya devam ederken, bir yandan da ülkenin toplumsal ve siyasal sorunlarına yer vererek; rüsvet alan polisleri, adalet sisteminin yozlaşmasını, bazı meslektaşının organize suç dünyasıyla ilişkilerini, görevini eğer bırakırsa işlerin daha kötüleşeceğini ve bu insanların kendine ihtiyacı olduğunu anlatmış.
Bence yazarın en güzel kitabı idi...
Karakterlerin iç karartıcı ruh hali bana da yansıdı okurken. Bu da romanı bana göre daha gerçekçi kıldığının kanıtı...
