William Wordsworth, 1770’te İngiltere’nin kırsal bir kesiminde dünyaya gelir. Bu kırsal vurgusunu özellikle yapıyorum; şiirde romantizmin kurucusu olacak bu etken, kurulmasında en büyük etkenlerden biri olacaktı. Sekiz yaşında annesini, on üç yaşında da babasını kaybeder şair. Akrabalarıyla geçinememesi, onu sık sık dağlara, bayırlara vurmasına neden olmuş.
Romantizm Avrupa’da, 18. Yüzyıl sonlarından 19. Yüzyılın ortalarına kadar bu akım, Aydınlanma Çağı, yani önceki yüzyıla karşı tepki olarak doğmuştu. Bilindiği üzere, ünlü düşünürler, “rasyonelliği” savunuyordu, zaten Orta Çağ, onlar için bitmeyen bir “10 yüzyılı” ifade ediyordu. Kant’ın meşhur “aklını kullanma cesaretini göster” tiradı, vaziyeti çok iyi açıklar.
Eleştirmenlere göre Wordsworth, tabiatı/doğayı bu denli iyi yapabilmesinin sebebi, annesinin yerine koymuş olmasıdır. Doğruluğu tartışılabilir, ama tabiat böyle güzel tanımlaması, bana Robert Frost’u anımsattı, çok da sevindirdi. Şairin kahramanları da halkın arasından seçmesi doğallığını daha da öne çıkaran unsurlardan.
Wordsworth, daha önce parça parça okuduğum, çevrilmiş bir kitabı olmadığından, okumak zor oluyordu. Şairin doğayla barışmamızı istediği çok açık, denildiği gibi kulak verme zamanı. Yazıyı burada bitirirken, Nazmi Ağıl’ın müthiş tercümesine değinmeden geçme haksızlık olurdu.
