Fransız yazar Honoré de Balzac “Vicdanımız yanılmaz bir yargıçtır, biz onu öldürmedikçe.” der. Şimdi ölüm döşeğinde uzanmış, Azrail’in kapıdan girmesini bekliyorum. İnsanlar bazen kendi ölümünü hissedebiliyor, en azından ben hissedebiliyorum. Saçlarım ve sakallarım beyazladı. Kemiklerim yaşlanmış bedenimi taşıyamıyor artık, ruhum çok yorgun. Derin bir uykunun özlemi içerisindeyim. Ben vicdan denen yargıcı öldüremedim ama o beni öldürüyor galiba. Ölümden önce insanlar hayatının film şeridi gibi gözlerinin önünden geçtiğini söylerler. Gerçi ölü insan bunu bize nasıl bildiriyor bilmiyorum ama öyle derler işte. Ben ölüm döşeğinde tüm hayatımı görmüyorum belki ama tüm ömrümü etkileyen bir olayı görüyorum. Yıllardır gözümün önünden gitmeyen, sürekli zihnimi meşgul eden olayı görüyorum.
