Öyle zavallı ki bu insanlar, açlık onları hırsızlığa, hırsızlık da diğer şeylere sürüklüyor. On iki yaşında hapishanenin, on sekiz yaşında küreğin, kırk yaşında ise idam sehpasının alıkoyduğu, üvey anaları olan toplumun sahip çıkamadığı sefil çocuklar. Oysa bu bahtsızlar, bir okulda veya bir atölyede, düzgün, ahlaklı ve topluma yararlı kişiler olarak da yetiştirilebilirlerdi.