Hayat her zaman gerçek yüzünü saklar, ta ki sen ona gerçekten inanana dek...
İnsan bir şeyleri değiştiremeyeceğini anladığında ona göre davranmaya başlıyor. Acıya acıyla karşılık veriyor, öfkeye öfkeyle… Aslında ne alırsa hayattan, onunla vuruyor hayatı ya da vurduğunu sanıyor.
Haksızlığa uğrayanın bir tek kendimiz olduğunu sanıyoruz. Bazı şeylerin sadece bizim başımıza geliyormuşçasına isyan ediyoruz hayata karşı… Unuttuklarımız içinde kaybolurken bir şans diliyoruz hayattan… Bizi hayata bağlayacak minicik bir şans…
Ve bazen de onun vermesini beklemeden şansı kendimiz yakalıyoruz.
Aslında düşündüğümüz gibi yalnız değiliz. Yaşadığımız olaylar farklı ama hissettiğimiz duygular hep aynı…
