Ufukta güneş parlıyor, gece gölgeler kayboluyorsa; bahçede açmışsa rengarenk yediveren gülleri...Görmeliydi insan ve koklamalıydı. Almalıydı buğdayın ekmekte, ağacın meyvedeki tadını. Dokunmalıydı sevdiğine, sevdiğini, sevildiğini hissetmeli,hissettirmeliydi insan,çünkü şu evren onunla vardı ve onun sesinden almıştı adını...
Sayfa 14 - Ötüken Neşriyat