Bir ağacın, bir çiçeğin, bir papatyanın dilinden bize hayata dair anekdotlar sıralarken modern insanın eleştirisini yapıyor. İnsanın zaafını da anlamını da çiçeklerdeki yansımalarını seriyor gözümüzün önüne. Bazen önyargımızı kırıyor bazen gülüp geçiriyor, bazen düşündürüyor çoğu zaman ufkumuzu açıp bakış açımız genişletiyor. Deve dikeni zeytin dalına derken aslında nefsime sesleniyor. "Sana dışarıda verilen lütuf sıfatlarla övünmeyi bırak." Meşeyi itibarsız gören gül ağacına cevabını verip meşenin hakkını teslim ediyor. Yonca ile ısırganın tatlı atışması yüzümüzde tebessüm bırakırken servinin söğüte verdiği cevap ile bizi tefekkür alemine davet ediyor. Çınarı tecrübesinin verdiği özgüvenle tanırken hıyarla patates sürtüşmesinde güldürüyor. Bu arada mersin defne ye "insanların bize bu tür keramet yüklediklerine bakma, insanoğlu bu, sıkıştıklarında ateşe atıp yakarlar" diyerek bize de mesajını ulaştırıyor sağolsun. Çiçekleri empati yapıp tabi hayatından kopan kardeşlerini düşünüp hasbihal eder bulurken dertli ağaçları insan evladının kendi kendine yaptığı zulümden yakınırken çalıyı dilinden hayata anlam katar bulurken, dertli adamın lotus çiçeğinden aldığı dersle zihinlere iz bırakıyor. GDO ya temas etmeden, ayçiçeğinin dizinin dibinde oturmadan geçmiyor. Karaçalının hayatî öneme sahip nasihatlerine kulak verip söğüt ve dutu dinliyoruz şimdi. Ama tüm bu güzellerin içinde en muzdarip olanlar, hem yerinden yurdundan garip kalmış hem de makam odasında insanın tüm yüzlerine şahit olmuş mahzun çiçekler..
