Kim bilir kaç defa sarkıtıldı o kör gülüşler, pencerelerden.
Kaç defa çekildi tabureler altından yalnızlıkların.
Ama şimdi bak!
Dört duvar bir kare ömre sığdırılmış
Bedene ağır yük
"Ruh"
Unutma!
Cesetler de ağlar, göğü toprak bedenlerde.
İçimde yaşadıkları deniz kentinde
Babalara yer yok
Anneler cam tabut içinde
-gülümsemekte-
Tüm mahalle ve baskıları
Peruk takan ve
Her gece aynı yalanla sevişen
Pinokyo'ya evrilmekte.
Bu deniz kentinde;
Kalp kafesine ağır bir tutsak değil
Bakmak tuzağı görmek acısına yatak değil.
Yarının ağrısı bugünden değil.
Bu kentin sakinlerinin
Sol omzu sağ omzundan küçük değil.